به لب دارند دریاهای لب‌تشنه سلامت را            به دل دارند امـواج رها، مـاه تمامت را

علی را قُرّةُالعینی، همان فی مقعد صدقی            به نفـسی انتَ می‌داند بلـندای مقـامت را

به غم‌ها کاشف‌الکربی، ابالغوثی، ابالفضلی            که در سختی فراوان برده‌ام با بغض، نامت را

شکوه دست‌های تو، عمود خیمۀ دین شد            رساندی تا به فرداها و فرداها پیامت را

نه آب است این‌که چون جان عزیزش دوست می‌داری            به دندان می‌بری با مشک خود حرف امامت را